'cinedans'

Afagelopen zaterdag bezocht het Geencommentaar-reportageteam dan uiteindelijk het Cinedans festival in de Amsterdamse Rialto bioscoop. Het was meteen duidelijk dat het kleine Rialto prima paste bij de intieme sfeer van het dansfilmfestival. Want hoewel er overdag toch nog maar weinig mensen aanwezig waren, was de sfeer in de foyer erg goed. In die foyer konden de festivalgangers tussen de voorstellingen met een schuin oog projecties van dansfilms bekijken. De Franse filmmaker Josselin Carre interviewde er voor zijn podcasts de aanwezige filmmakers. De podcasts zijn nu gedeeltelijk online te bekijken.

Van de films die ik nog niet gezien had, sprongen er op het festival twee echt uit:
“One flat thing reproduced” is een verfilming door Thierry de Mey van het gelijknamige stuk van legendarische en vaak controversiële choreograaf Forsythe. De film speelt zich af in een lege loods. 20 dansers stormen met 20 stalen tafels naar voren en plaatsen die met tussenruimtes in de loods. Op die manier creëren ze een podium waar op, naast en onder gedanst wordt. De kijker kijkt 20 minuten naar uitdrukkingsloze dansers die met adembenemende snelheid en kracht elkaar helpen, tegenwerken en negeren terwijl ze worstelen om deze zelfgecreëerde hindernisbaan te nemen.

“Shake off” van Hans Beenhakker is een goed idee dat geweldig is uitgevoerd. Een enkele danser danst een solo van 2 minuten, in een shot gevolgd door een enkele motion control-camera. Deze dans is op onzichtbare wijze drie keer achter elkaar gemonteerd, met telkens andere muziek en op andere computer-gecreëerde lokaties. Een virtuose film die optimaal gebruik maakt van greenscreen-cgi-technieken. De enkele ’take’ maakt de dansfilm aan een kant heel realistisch, terwijl de sprongen in tijd en ruimte er een magische tint aan geven.

Geencommentaar schenkt aandacht aan de kleinere festivals in Nederland. Na het succes van onze aanwezigheid op het AFFF nu een korte serie over het Cinedans Festival (8-11 juli). Vandaag recensies van enkele dansfilms die op het festival vertoond worden.

Van de Cinedans-organisatie kregen we ook een aantal screeners van films om te bespreken. Ik zag twee langere dansfilms, vier korte films en een documentaire. Hieronder mijn bescheiden meningen over de bekeken films.

Here-After van Wim Vandekeybus was met 52 minuten de langste, maar meteen ook wel de beste dansfilm die ik in mijn brievenbus vond. De Belgische film Here-After is een verfilming van de succesvolle voorstelling ‘Puur’ en vertelt het gruwelijke verhaal van de moord op een groep kinderen. In het hiernamaals worden door middel van flashbacks de relaties met hun moeders, met elkaar en met een wrede dictator uitgespeeld en -gedanst. De film heeft een sterke basis: niet alleen een goede choreografie maar ook een sterk verhaal dat krachtige emoties oproept. Dat alleen is niet genoeg voor een geslaagde dansfilm, maar regisseur/choreograaf Vandekeybus buit de mogelijkheden van camera- en ensceneringstechnieken optimaal uit. Hij is nu ook vrij om verschillende decors te kiezen en dit alles draagt bij aan het zeer geslaagde uitgangspunt. Here-After slaagde erin mij 52 minuten op het puntje van mijn stoel te laten zitten en dat is voor een dansfilm een hele prestatie. Mijn favoriet voor de Cinedans juryprijzen van dit jaar!
Woensdag 11 juli, paradiso Grote Zaal 22.30 – 23.20 uur

Geencommentaar schenkt aandacht aan de kleinere festivals in Nederland. Na het succes van onze aanwezigheid op het AFFF nu een korte serie over het Cinedans Festival. Vandaag een voorbeschouwing.

Zo, even wat aandacht voor Hochkultur op GC: Overmorgen begint Julidans, het Nederlandse festival voor hedendaagse danskunst, een echte aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in de nieuwste moderne dansvoorstellingen. Geencommentaar richt zijn pijlen echter op het Cinedans festival (6-11 juli), dat gelieerd is aan Julidans. Het Cinedans festival voor dansfilms beleeft dit jaar zijn eerste lustrum en pakt daarom ook groots uit. Er is een driedaags programma in de Amsterdamse Rialto bioscoop met korte en lange dansfilms, waaronder niet minder dan 25 premières. (Youtube trailer)

Wat kan je verwachten als niet-ingewijde bezoeker van Cinedans? Geen musicals met veel getapdans van Fred Astaire of Grease, maar veelal poëtische films die met veel beeldgevoel zijn samengesteld. Hierin staat (de menselijke) beweging centraal, film zoals film bedoeld was dus eigenlijk. Wat dat betreft lijken dans en film als kunstvormen voor elkaar geschapen en ze vullen elkaar dan ook fantastisch aan. Danstechnieken worden gecombineerd met vernuftig regie- en montagewerk om zo tot een bewegingskunst te komen. Het menselijk lichaam wordt gemanipuleerd om tot een visuele vertelling of statement te komen.